*
Είναι από εκείνες τις βραδιές που δε σε πιάνει ύπνος και ψάχνεις απελπισμένα και μανιωδώς τρόπους να βάλεις το ρολόι σου σε αγώνα δρόμου . Καλώς ή κακώς ο χρόνος είναι πολύ σταθερός χαρακτήρας, δεν αλλάζει τέμπο για χατήρι κανενός. Βάζεις μια ταινία να παίζει για παρέα, περιμένεις άλλη να φτάσει στο κατώφλι σου. Στριφογυρνάς, σκέφτεσαι, αναρωτιέσαι. Θυμάσαι καταστάσεις. Θυμάσαι πρόσωπα.
Αυτές λοιπόν τις μη μετρήσιμες ώρες στον κύκλο της ζωής σκαλίζεις τη μνήμη σου, ένα εντελώς αναξιόπιστο κομμάτι του εαυτού σου. Σου φέρνει εικόνες διαφανής, λες και δεν ήσουν εσύ αυτός που τις βίωσε. Επικεντρώνεται σε ένα πρόσωπο και συνειρμικά σε αναγκάζει να αναρωτιέσαι. Τι να κάνει? Που να βρίσκεται?
Ξεκινάς την αναζήτηση με ένα απ τα πιο ακριβή εργαλεία του σύγχρονου κόσμου. Facebook. Πληκτρολογείς. Ξέρει αλλά όχι αυτό που ψάχνεις. Η έννοια του μοναδικού κλειδιού εδώ αναιρείται. Χμμ...σίγουρα κάτι θα ξέρει το google. Και έτσι είναι. Ξέρει. Όχι και πάρα πολλά αλλά ξέρει.
Και αυτά που ξέρει είναι στενάχωρα. Είναι απ αυτά τα στενάχωρα που μονάχα στην περίπτωσή τους αξίζει ένας άνθρωπος να χάνει το χαμόγελό του. Ψάχνεις καλύτερα, διασταυρώνεις, μπας και είναι απλή συνωνυμία. Όχι δεν είναι. Δυστυχώς.
Σκέφτεσαι πότε και που είδες αυτό το πρόσωπο τελευταία φορά. Παγκράτι, Αθήνα. Στους Ολυμπιακούς. Αρχίζω και θυμάμαι. Εικόνες πολλές. Ραψωδία Θεσσαλονίκη για καφέ. Βόλτα στην παραλία. Μετά πάλι Ραψωδία στο live. Με έναν αηδο που τα χε παρμένα δεν ξέρω γιατί. Σίνδος στο σπίτι. Πρότεινες να πάμε Πάτρα. Εγώ από Θεσ/κη εσύ από Γιάννενα. Συναντηθήκαμε εκεί. Μετά χαρήκαμε για λίγο. Τυχαία στο αεροδρόμιο επειτα. Είπες να μείνεις να τα πούμε. Μετά τηλέφωνα που και που. Μέτα Αθήνα. Μετά τηλέφωνα σε γιορτές μόνο. Μετά τίποτε.
Άραγε τι να έκανα 23 Ιουλιου 2008?
Κρίμα που δεν ήρθα Γιάννενα να σε δω ρε Σωτηράκη και κρίμα που δεν σταμάτησες να βρεθούμε οταν περνούσες απο δω. Κρίμα που δε σηκώσαμε το γαμημένο το τηλέφωνο να πούμε κατι παραπάνω απο χρόνια πολλά. Και τώρα δυστυχως δεν εχω δεύτερη ευκαιρία για να σε δω.
Μερικές φορες θεωρώ άθλιο το να μεγαλώνεις! Όσο είσαι μικρός νομιζεις ότι εισαι αθάνατος. Με τα χρόνια καταλαβαίνεις πόσο τρωτός και εφήμερος είσαι.
