Είναι από εκείνες τις βραδιές που δε σε πιάνει ύπνος και ψάχνεις απελπισμένα και μανιωδώς τρόπους να βάλεις το ρολόι σου σε αγώνα δρόμου . Καλώς ή κακώς ο χρόνος είναι πολύ σταθερός χαρακτήρας, δεν αλλάζει τέμπο για χατήρι κανενός. Βάζεις μια ταινία να παίζει για παρέα, περιμένεις άλλη να φτάσει στο κατώφλι σου. Στριφογυρνάς, σκέφτεσαι, αναρωτιέσαι. Θυμάσαι καταστάσεις. Θυμάσαι πρόσωπα.
Αυτές λοιπόν τις μη μετρήσιμες ώρες στον κύκλο της ζωής σκαλίζεις τη μνήμη σου, ένα εντελώς αναξιόπιστο κομμάτι του εαυτού σου. Σου φέρνει εικόνες διαφανής, λες και δεν ήσουν εσύ αυτός που τις βίωσε. Επικεντρώνεται σε ένα πρόσωπο και συνειρμικά σε αναγκάζει να αναρωτιέσαι. Τι να κάνει? Που να βρίσκεται?
Ξεκινάς την αναζήτηση με ένα απ τα πιο ακριβή εργαλεία του σύγχρονου κόσμου. Facebook. Πληκτρολογείς. Ξέρει αλλά όχι αυτό που ψάχνεις. Η έννοια του μοναδικού κλειδιού εδώ αναιρείται. Χμμ...σίγουρα κάτι θα ξέρει το google. Και έτσι είναι. Ξέρει. Όχι και πάρα πολλά αλλά ξέρει.
Και αυτά που ξέρει είναι στενάχωρα. Είναι απ αυτά τα στενάχωρα που μονάχα στην περίπτωσή τους αξίζει ένας άνθρωπος να χάνει το χαμόγελό του. Ψάχνεις καλύτερα, διασταυρώνεις, μπας και είναι απλή συνωνυμία. Όχι δεν είναι. Δυστυχώς.
Σκέφτεσαι πότε και που είδες αυτό το πρόσωπο τελευταία φορά. Παγκράτι, Αθήνα. Στους Ολυμπιακούς. Αρχίζω και θυμάμαι. Εικόνες πολλές. Ραψωδία Θεσσαλονίκη για καφέ. Βόλτα στην παραλία. Μετά πάλι Ραψωδία στο live. Με έναν αηδο που τα χε παρμένα δεν ξέρω γιατί. Σίνδος στο σπίτι. Πρότεινες να πάμε Πάτρα. Εγώ από Θεσ/κη εσύ από Γιάννενα. Συναντηθήκαμε εκεί. Μετά χαρήκαμε για λίγο. Τυχαία στο αεροδρόμιο επειτα. Είπες να μείνεις να τα πούμε. Μετά τηλέφωνα που και που. Μέτα Αθήνα. Μετά τηλέφωνα σε γιορτές μόνο. Μετά τίποτε.
Άραγε τι να έκανα 23 Ιουλιου 2008?
Κρίμα που δεν ήρθα Γιάννενα να σε δω ρε Σωτηράκη και κρίμα που δεν σταμάτησες να βρεθούμε οταν περνούσες απο δω. Κρίμα που δε σηκώσαμε το γαμημένο το τηλέφωνο να πούμε κατι παραπάνω απο χρόνια πολλά. Και τώρα δυστυχως δεν εχω δεύτερη ευκαιρία για να σε δω.
Μερικές φορες θεωρώ άθλιο το να μεγαλώνεις! Όσο είσαι μικρός νομιζεις ότι εισαι αθάνατος. Με τα χρόνια καταλαβαίνεις πόσο τρωτός και εφήμερος είσαι.
Απ' τη μία έχουμε τις ευρηματικές διαφημίσεις της Apple του στιλ "hello, i am a mac... and i am a pc" που κατά κοινή ομολογία σε κάνουν να σπας ένα χαμόγελο. Απ' την άλλη έχουμε αυτή την συμπαθητική ταινία.
Η αλήθεια είναι ότι αρχικά δε δούλεψε συνδυαστικά το μυαλό μου. Ξένα σώματα αμφότερες οι παραγωγές. Σε πείσμα όμως της περισυλλογής εμφανίστηκε ο λαμπτήρας εκατοστά πιο ψηλά απ την κώμη και βρέθηκε το σημείο τομής: ο ίδιος πρωταγωνιστής. Είναι λοιπόν ο Justin Long που υποδύεται τον mac και κάνει το pc (John Hodgman) να ιδρώνει και να χάνει τα λόγια του σε κάθε διαφήμιση. Το παράδοξο είναι ότι ο mac guy δήλωσε " I look like a geeky hacker, but I don't know anything about computers", από μια κλεφτή ματιά που έριξα στο βιογραφικό του ενώ, απ την ίδια ματιά, ο pc guy είναι στην πραγματικότητα mac user.
Κοίτα να δεις τώρα ερώτηση που μου έτυχε στο trivial: Τι πουλιά είναι ο Πλάτωνας και η Πανδώρα της ομώνυμης σειράς κινουμένων σχεδίων? Φραουλόπουλα, χωρίς δεύτερη σκέψη. Τα εν λόγο Φραουλόπουλα είναι καθ όλα ελληνικό προϊόν γεννημένo στην εταιρείαArtoon S.A. Η σείρα έπιαζε πριν μια 5ετία περίπου και, με αφορμή την ερώτηση του trivial, διάβασα ότι προβάλλεται και τώρα τα σαββατοκύριακα το πρωί. Αν και κάποιος μπορεί να παραμένει δύσπιστος μπροστά σε μια ντόπια παραγωγή, τα Φραουλοπουλα δεν υστερούν σε κάτι από αντίστοιχες αλλοδαπές. Είτε στα γραφικά τους είτε στην πλοκή. Καλοφτιαγμένοι χαρακτήρες και φιλειρηνική υπόθεση. Είναι αυτό που λέμε ...καλή παιδική σειρά.Κι άλλες πληροφορίες εδώ και η φωτογραφία από εδω.
Η σχέση μου με την εν λόγο αλυσίδα είναι περισσότερο αναμνηστική. Μου θυμίζει το έτερον ήμισυ του δωματίου 201 της εστίας που κατοικούσα στη διάρκεια της φοιτητικής μου ζωής. Έτσι λοιπόν ανάμεσα στα πολύχρωμα χαρτάκια delivery που εδρεύουν σπίτι μου το προτιμώ ενίοτε (σε στιλ να μην ξεχνιόμαστε). Μεταξύ μας όταν μιλάμε για σαβουροφαγείαση από αλυσίδα ταχυφαγειου ψηφίζω McDonalds. Τα τελευταία με παραπέμπουν σε παρακμή ενώ τα Goody's τείνουν προς τα κει ανεπιτυχώς. Είπα λοιπόν και σήμερα να μαγειρέψω κάτι από έξω. Σήκωσα νωχελικά το ακουστικό του τηλεφώνου, σχημάτισα τον αριθμό. Αν θέλετε απόδειξη επιλέξτε 1, αν θέλετε τιμολόγιο επιλεξτε 2. Μετά, το απολογητικό μήνυμα για τις γραμμές που είναι όλες κατειλημμένες. Εν τέλη βρέθηκε ελεύθερη γραμμή και συνεννοήθηκα με την κοπελίτσα - μετά τα κόπων και βάσανον λόγο του πανελλαδικού βουητού που επικρατούσε στο τηλεφωνικό κέντρο.
Κάτι τέτοιες ώρες θαυμαζεις τη χαρτογράφηση ανθρώπων. Εκούσια μεν spooky δε. Το αισθάνεσαι ότι παίρνεις και συ το μοναδικό id που σου αντιστοιχεί στην εκάστοτε βάση. Ένα public pixel στα Goody's για τις διατροφικές μου συνήθειες, μερικά ακόμα σκόρπια σε ποικιλόμορφες βάσεις (βλέπε facebook) και η ψηφιακή μου απεικόνιση σχηματίζεται. Μερικές φορές το χαρτί μου είναι πραγματικά πιο οικείο απ ότι ένα πληκτρολόγιο ενώ σε κάποιες περιπτώσεις μου δίνει την ελευθερία που υπονομεύει το τελευταίο.
άχρηστη πληροφορία της ημέρας: στην Κοζάνη χιονίζει εδώ και ώρες
Η αληθεια είναι ότι η έμπνευση και γω έχουμε αγεφύρωτες σχέσεις εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα. Παρ όλα αυτά απόψε είπα να την προκαλέσω μήπως και βγει ένα ολοκληρωμένο post. Εν όψη λοιπόν καινούργιου μήνα, το project(!) με κωδικό όνομα "defragmentation" ξεκίνησε επιτυχώς. Έτσι λοιπόν κατοικώ πλέον στα υπόλοιπα τετραγωνικά του σπιτιού μου που έμεναν ανεκμετάλλευτα εδώ και τρεις μήνες περίπου ενώ αγγίζω τον imac που για παρόμοιο χρονικό διάστημα έστεκε παραμελημένος και σκονισμένος (οι 24 ίντσες πραγματικά μου έλειψαν). Στα πλαίσια της αλλαγής συμπεριλαμβάνεται και το blog ξεκινώντας απ το template. Δεν άκουσα και τα καλύτερα για το τελευταίο (μοιάζει με τραπεζομάντιλο το ένα σχόλιο και μοιάζει με ταπετσαρία το άλλο). Παρ όλα αυτά δε με βάλανε σε προβληματισμούς και σκοτούρες. Θα ξημερώσει σε λίγο, με λένε thrassvas και παραδόξως την παλεύω.
